Με τις «Βάκχες», το 1986, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος τάραξε το ελληνικό θεατρικό τοπίο.Επρόκειτο για ένα ριζοσπαστικό διάβημα που υποστήριξε την απελευθέρωση της τραγωδίας από τα σκηνικά δεσμά των παραδοσιακών ερμηνειών και των καθιερωμένων μοντέλων. Με οδηγό την έννοια της βίας, μπορεί ο θεατής να κινείται στις παραστάσεις του Θεάτρου Άττις και να αποκρυπτογραφεί το σκηνικό ιδίωμα που ο σκηνοθέτης της ομάδας καταθέτει και παραλλάσει απο το 1985 μέχρι σήμερα, ΒΙΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗ και ΒΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ. Το θέατρο του Τερζόπουλου, μακριά απο τον ψυχολογισμό, το αστικό δράμα και το θέατρο χαρακτήρων, εμφανίζεται ως ένα θέατρο της δράσης που έλκεται από το αρχέγονο και είναι θεμελιωμένο πάνω σε εσωτερικές προσταγές και σε πρωτογενείς ανάγκες της σωματικής ύπαρξης. Με τις ιδιότητες αυτές συναντάει το όραμα του Αντονέν Αρτώ. Η σκληρότητα, χωρίς καμιά νοσταλγία παλινόρθωσης παλιών μορφών και εθνολογικές γραφικότητες, έχοντας μάλιστα για προϋπόθεση μιαν ακέραια σωματικότητα συνδεδεμένη με τον οριακό, επικίνδυνο χαρακτήρα της θεατρικής πράξης. Οι ηθοποιοί του Θεάτρου Άττις δεν διστάζουν να ανατρέξουν στο γκροτέσκο, την παντομίμα, την παρωδία, σε κλοουνίστικους και καμπαρετίστικους τρόπους, πριν αναμετρηθούν με την αρχαία ελληνική τραγωδία που οι σκηνικές ανάγκες της θα ισοδυναμούσαν σήμερα με έναν υπέρτατο χορό, βασισμένο σε σίγουρες χειρονομίες, όπως τον διέκρινε ο Αρτώ στο Θέατρο του Μπαλί. Ο Θ. Τερζόπουλος ασχολήθηκε συστηματικά με την τραγωδία, με έργα όπως, «οι Βάκχες», «οι Πέρσες», «ο Προμηθέας Δεσμώτης», «η Αντιγόνη», «ο Ηρακλής Μαινόμενος», ή με συνθέσεις από αρχαία κείμενα όπως «η Κάθοδος»,« η Ηρακλέους Κάθοδος» ή «ο Διόνυσος», όπου έμπλεξε τον διονυσιακό μύθο του Ευριπίδη με τον ινδιάνικο μύθο Γιουρουπαρί. Επίσης συνδέθηκε στενά με το έργο του Χάινερ Μύλλερ, με κορύφωση την ελληνική και ρωσική παράσταση του «Κουαρτέτου», αλλά και τα έργα του Μύλλερ τα βασισμένα στις τραγωδίες, όπως το «Μήδειας Υλικό» και «Ηρακλής». Μόνιμο σημείο αναφοράς του ο Μπρέχτ, από τα πρώτα σκηνοθετικά του βήματα μέχρι «Το Χρήμα» με το Θέατρο Άττις. Το θέατρο Άττις, που στεγάζεται τα τελευταία χρόνια στο Μεταξουργείο, έχει δώσει παραστάσεις σε όλες τις ηπείρους: στις Η.Π.Α., τη Βραζιλία, την Κολομβία, την Αργεντινή, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γιουγκοσλαβία, την Τουρκία, την Ινδία, την Κορέα, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Αυστραλία κ.α. Ο Θ. Τερζοπουλος έχει συχνά συνεργαστεί σε παραστάσεις με ηθοποιούς ρώσους, τούρκους, ιταλούς, ινδιάνους από την Κολομβία ή αβορίγινες από την Αυστραλία. Στις περιοδείες του έχει οργανώσει ή συμμετάσχει σε συνέδρια και θεατρικά εργαστήρια. Η μέθοδός του διδάσκεται σε πολλά ξένα πανεπιστήμια. Το συνθετικό βιβλίο «Θεόδωρος Τερζόπουλος και Θέατρο Άττις - Αναδρομή, Μέθοδος, Σχόλια» έχει ως κεντρικό κορμό το κείμενο του Τερζόπουλου για τη μέθοδο και τις απόψεις του και 160 σελίδες με φωτογραφική καταγραφή των παραστάσεών του. Δύο κείμενα, της Ελένης Βαροπούλου και της Marianne McDonald, αναλύουν και τοποθετούν το έργο του, ενώ σε μια εκτενή συζήτηση με τον ιάπωνα σκηνοθέτη Ταντάσι Σουζούκι ο Θ. Τερζόπουλος μιλάει για τη Θεατρική Ολυμπιάδα, της οποίας είναι πρωτεργάτης και πρόεδρος. Σε ένα παράρτημα, σπουδαίοι καλλιτέχνες και δημιουργοί σχολιάζουν τον Θ. Τερζόπουλο και το Θέατρο Άττις: Μπόμπ Ουίλσον, Ε. Σάμπατο, Ο. Σογίνκα, Γ. Λιουμπίμοφ, Σ. Παρατζάνοφ, Α. Βασίλιεφ, Α. Ντεμίντοβα, Χ. Μύλλερ, Ε. Σάλλ, Μ. Βέκβερτ, Τ. Σουζούκι, Χ. Μονλεόν.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
