«Γιατί δεν γράφεις ένα βιβλίο;»

Εύλογο το ερώτημα όταν έχεις διαβάσει εκατοντάδες βιβλία. Και να συνεχίζεις με το ίδιο πάθος…

Αλήθεια τι ήταν αυτό που με ώθησε στην λατρεία της ανάγνωσης;

Τώρα που έχουν περάσει τόσες και τόσες δεκαετίες της ζωής μου, τώρα που έχω πια εισχωρήσει στην λεγόμενη περίοδο της… αντίστροφης μέτρησης, σα λογικό μου ακούγεται να ψάξω εκεί βαθειά, στην χαμένη νιότη μου για το τι με οδήγησε στο μαγικό κόσμο του βιβλίου.

Να με ώθησαν άραγε τα Εικονογραφημένα Κλασικά;

Πω πω τι θυμάμαι, αλλά και πόσο νοσταλγώ, τις τόσες και τόσες περιπέτειες που έζησα μαζί με τόσους τους ήρωες. Πάνω σε άλογα, σε ιστιοφόρα, δίνοντας μαχες με Ινδιάνους, με βάρβαρους λαούς αλλά και πλάι πλάι με τους ήρωες του 21 ενώ πόσες φορές ένοιωσα περηφάνια με την μάχη του Μαραθώνα.

Στοίβα τα περιοδικά σε μια γωνιά απαραίτητο ξεφύλισμα λίγο πριν τον ύπνο. Που πήγαν αυτά τα περιοδικά, γιατί άφησαν να χαθούν στην αέναη πορεία της ζωής; Να ήταν πάλι τα βιβλία του Ιουλίου Βερν που με κυρίευσαν και με οδήγησαν σε περιπέτειες; Από τη Γη στη Σελήνη, στον πλοίαρχο Νέμο, στον γύρο του κόσμου ή να πολεμώ κουρσάρους και Ινδιάνους για τα μάτια πανέμορφων κοριτσιών!

Θυμάμαι τη προσήλωση με την οποία μάζευα ένα ένα τα βιβλία για να γεμίσω κάποιο ράφι βιβλιοθήκης. Πάνε κι αυτά! Τα δάνεισα χωρίς να επιστραφούν; Παράπεσαν στις τόσες και τόσες μετακομίσεις; Επανεκδίδονται και σήμερα αλλά δεν είναι αυτή η χαρακτηριστική σειρά της δεκαετίας του 70. Η μήπως ήταν τα ΒΙΠΕΡ αυτά τα μικρά βιβλιαράκια που μου άνοιξαν για τα καλά την πόρτα των αναζητήσεων. Όχι μόνο σε περιπέτειες και μάχες αλλά στον κόσμο της ιστορίας, της σκέψης, της σύγχρονης λογοτεχνίας αλλά και σε κλασικά πλέον έργα που έχουν σφραγίσει την ελληνική και ξένη λογοτεχνία. Να την Πάπισα Ιωάννα σε ΒΙΠΕΡ την πρωτοδιάβασα. Τον Ανατόλ Φρανς, τον Κάφκα, τον Καμύ ακόμα και την Οριάνα Φαλάτσι. Αλλά και πολιτικά βιβλία όπως την Ξενοκρατία και ο Σολτζενίτσιν. Κι όχι μόνο τα μάζευα αλλά τα σφράγιζα με το όνομα μου!

Έτσι για ασφάλεια ή ακόμα και για τονώσω το αίσθημα της αξίας του βιβλίου. Ποιος ξέρει τα μυαλά κουβαλάει ένας πιτσιρικάς των 12, 13 άντε 14 χρόνων…
 

Η ουσία είναι ότι κάποια διαφωνήθηκαν μέχρι σήμερα! Λίγα αλλά έχουν χαραγμένα πάνω τους την λαχτάρα της εποχής αυτής. Της δεκαετίας του 70, της δεκαετίας της μεταπολίτευσης και των επερχόμενων δεκαετιών που άλλαξε όλη η Ελλάδα. Και μαζί κι εμείς. Τι δεν άλλαξε; Αυτή η .. παράξενη συνήθεια να διαβάζουμε, να πηγαίνουμε σ΄ ένα βιβλιοπωλείο, να συζητάμε για βιβλία, να ονειρευόμαστε μέσα από βιβλία. Να ζούμε τη δική μας ζωή.

Βέβαια το ερώτημα παραμένει: «Γιατί δεν γράφεις ένα βιβλίο;» Μα είναι τόση απλή η απάντηση.

Γιατί θέλω να διαβάζω. Ακόμα…..

Στράτος Σαλαβός Μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης Βοοκ and Art