Γιατί να γίνεις συγγραφέας παιδικών παραμυθιών;

Μα για να συνεχίσεις να παίζεις όλη μέρα, να δημιουργείς πολύχρωμους κόσμους, να υποδύεσαι ήρωες, να κόβεις χαρτόνια για να ντυθείς ιππότης, να τραγουδάς φωναχτά, να λες μπούρδες, να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια… χωρίς κανείς να μπορεί να σου πει «σταμάτα πια, μεγάλωσες τώρα». Και για να αλλάζεις σιγά σιγά τον κόσμο προς το καλύτερο, αργάαα αλλά οριστικά, ουσιαστικά και αμετάκλητα. Ή έστω να προσπαθείς.

Τι αγαπάς στα βιβλία και τι ειδικότερα στα παραμύθια;

Τις εικόνες. Και όσο πιο λεπτομερείς είναι, όσο περισσότερο σε οδηγούν να πιστέψεις ότι ο κόσμος που αναπαριστούν υπάρχει και πέρα από τη σελίδα, τόσο περισσότερο μου αρέσουν. Γι’ αυτό αγαπώ τους εικονογράφους αλλά και τους πεζογράφους και τους ποιητές που με τις λέξεις τους φτιάχνουν πρώτα απ’ όλα εικόνες.

Μικρά βιβλιοπωλεία, τα αγαπάς και τα στηρίζεις, τι σε μαγεύει σε αυτά;

Με μαγεύει ότι το καύσιμό τους για να λειτουργούν είναι –πολλές φορές αποκλειστικά- η αγάπη ενός ανθρώπου για το βιβλίο. Τα μικρά βιβλιοπωλεία είναι οι άνθρωποί τους. Και το βλέπεις αυτό, πώς «κουβαλούν» μαζί τους το βιβλίο όπου κι αν βρίσκονται οι ίδιοι. Επίσης, ξέρουν καλά το κοινό τους και είναι οι πιο κομβικοί άνθρωποι για να βρει κάθε βιβλίο, τον αναγνώστη που ψάχνει. Στην προηγούμενη καραντίνα με εντυπωσίασε η ψυχή και η δύναμή τους, το κέφι τους. Ήταν όλα κλειστά αλλά υπερδαστήρια. Διάβαζαν παραμύθια online, έστηναν διαδικτυακά παιχνίδια, ετοίμαζαν βίντεο με δραστηριότητες. Κράτησαν συντροφιά στους μικρούς αναγνώστες κάνοντας την καραντίνα τους πολύχρωμη, ενώ είχαν κάθε λόγο να τα έχουν βάψει μαύρα.

Με ποιον αγαπημένο ήρωα θα φόρτωνες έναν σάκο και θα φεύγατε μαζί για τον γύρο του κόσμου;

Με τον Φιλέα Φογκ σίγουρα όχι. Σκέψου ότι ο τύπος γύρισε τον κόσμο και αντί να κοιτάζει από το παράθυρο του τρένου τα τοπία, είχε μια τράπουλα κι έπαιζε Ουίστ με τους συνεπιβάτες του. Με τον ίδιο τον Ιούλιο Βερν θα ήθελα πολύ όμως. Να κάνουμε το γύρο του κόσμου με μια από τις πραγματικές θαλαμηγούς του. Το Σεν Μισέλ, το Σεν Μισελ ΙΙ ή το Σεν Μισέλ ΙΙΙ!

Γίνεσαι υπουργός παιδείας για 1 χρόνο. Τι κάνεις;

Το σκάω από την πίσω πόρτα του Υπουργείου το ίδιο πρωί, κατατρομαγμένος από το γιγαντιαίο βάρος της ευθύνης. Αλήθεια. Όποιος έχει περάσει έστω και μισή δημιουργική, ποιοτική ώρα με παιδιά και ξέρει πόσο ωφέλιμη μπορεί να είναι, πόσο μπορεί να τα κάνει να «ανθίσουν», να σκεφτούν, να ονειρευτούν, να ανοίξουν τις ματάρες τους στα μυστήρια και τα άπειρα ενδεχόμενα αυτού του κόσμου δεν ξέρω αν μπορεί να αντέξει να έχει την ευθύνη για το πόσο ποιοτικό, σύγχρονο και υπέροχο θα είναι αυτό που κάνει ένα παιδί όχι μία αλλά 8 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα. Μου φαίνεται αδιανόητο. Αν είχα ποτέ τα κότσια να το κάνω πάντως, θα βάσιζα την παιδεία στις ερωτήσεις και όχι στις απαντήσεις. Οι απαντήσεις που δίνουμε έτοιμες στα παιδιά είναι συχνά παλιακές και αδιάφορες και παραείμαστε περήφανοι γι’ αυτές. Τα πιο δυνατάεργαλεία για να κατακτήσουν τα παιδιά τον κόσμο και την εποχή τους είναι οι ερωτήσεις. Κι αυτές τις φοβόμαστε.

Ποιος θα έπρεπε να γίνει πρωθυπουργός στην ίδια κυβέρνηση για να τα πετύχεις όλα αυτά;

Κάποιος που θα έχει γίνει Πρωθυπουργός για να τα αλλάξει όλα, με τις ψήφους όμως ψηφοφόρων που είναι έτοιμοι να αλλάξουν κι οι ίδιοι.Αν δεν είμαστε εμείς έτοιμοι, θα ψηφίζουμε τα πιο ωραία ψέματα και θα ζούμε την ίδια μάταιη μπούρδα κάθε φορά ρίχνοντας τις ευθύνες στους πολιτικούς μας.

Ποια είναι η πιο θαρραλέα σου φιλοδοξία;

Έχω πολλές μικρές φιλοδοξίες που στις συνθήκες τις τωρινές φαντάζουν σχεδόν ανέφικτες… για παράδειγμα να πάω στην Τήνο να μάθω καλαθοπλεκτική, να περπατήσω το Camino de Santiago, να φτιάξω μια ξύλινη βάρκα μόνος μου, να επισκεφθώ το Μπουένος Άιρες… Έχω και μια λογοτεχνική θαρραλέα φιλοδοξία: να βρω χρηματοδότηση για να φτιάξω ένα ξύλινο παραδοσιακό σκαρί που θα κινείται μόνο με πανιά και θα γίνει πλωτή παιδική βιβλιοθήκη που θα γυρίζει τη Μεσόγειο ανακατεύοντας τους ανθρώπους της και την ωραία σούπα του πολιτισμού της.

Η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει το κόσμο;

Ναι. Τον έχει αλλάξει ήδη. Πολύ.

Και αφού βιαζόμαστε να φύγει αυτό το παλιο20 πες μας μία ευχή

για τη νέα χρονιά και μία για εμάς που ξεκινάμε κάτι νέο...

Δεν χρειάζεστε ευχές. Ό,τι και να πω εγώ εσείς θα κάνετε αυτό που έχετε στο κεφάλι σας γιατί έχετε αποδείξει ότι είστε από τους σπάνιους τύπους που ό,τι λένε το κάνουν όποιο κι αν είναι το κόστος! Βουρ!
Η νέα χρονιά βέβαια χρειάζεται ευχές… καλές ευχές γιατί όπως είπε κάποιος η μόνη ευχή που πράγματι έπιασε φέτος ήταν η «μπα που κακό χρόνο να ΄χεις». Χρειάζεται λοιπόν πολλές καλές ευχές αλλά το κυριότερο χρειάζεται πράξεις: να βγάλει ο καθένας μας τον πιο υπεύθυνο, τον πιο υπομονετικό, τον πιο ορθολογιστή εαυτό που έχει, εκείνον τον εαυτό που δεν φοβάται την αλήθεια και σκέφτεται τους άλλους.

Ώσπου να περάσει και αυτό.