Όσες προσδοκίες κι αν μας δημιουργεί, όσο ελκυστικό κι αν φαντάζει το να συναντηθούμε με την υπαρκτή πραγματικότητα μέσα σε ένα λογοτεχνικό έργο, πρόκειται στην ουσία του για κάτι τραγικό, στενά συνυφασμένο με το κοινό πεπρωμένο μας: H «πραγματικότητα» που θα βιώσουμε, οι εμπειρίες που θα αποκομίσουμε διαβάζοντας δεν παύουν να έχουν ως αφετηρία τους τον ανύπαρκτο κόσμο του βιβλίου που κρατάμε στα χέρια μας. Και η επιθυμία μας να εισχωρήσουμε έστω και για λίγο στον κόσμο αυτό δεν υποκρύπτει παρά την αδυναμία μας να αντιταχθούμε στην ίδια τη μοίρα μας, την ενδόμυχη επιθυμία μας για το ανέφικτο, τον ενδόμυχο αλλά πανίσχυρο πόθο να υπερβούμε την περιορισμένη ως προς τις δυνατότητές μας πραγματικότητα.
Εξετάζοντας το μυθιστόρημα τεκμηρίων (nonfictionnovel), η παρούσα μελέτη πραγματεύεται το πώς η αληθινή ζωή επιδρά στη μυθοπλασία και το αντίθετο· πώς η πραγματικότητα άλλοτε συγκαλύπτει κι άλλοτε αναδεικνύει τη λογοτεχνική της διάσταση, πώς το μη λογοτεχνικό υλικό αποκτά μυθοπλαστική υπόσταση, πώς τελικά η σύζευξη της λογοτεχνίας με την εξωλογοτεχνική πραγματικότητα είναι κάτι που, αναπόφευκτα, μας αφορά όλους.